«Η Δύση, αφού εγκατέλειψε την θεώρηση των Ελλήνων, οι οποίοι, όπως μας θυμίζει ο Νίτσε “ήσαν οι μοναδικοί που είχαν την δύναμη να κοιτάξουν κατάματα τον πόνο”, παραδόθηκε ανεπιφύλακτα στην υπεραισιοδοξία της ιουδαιοχριστιανικής θεώρησης, η οποία, είτε στην θρησκευτική της μορφή, είτε στα κοσμικά της σχήματα της επιστήμης, της ουτοπίας και της επανάστασης, κοίταζε το μέλλον βαυκαλιζόμενη ότι η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι αναπόφευκτα μία διαδρομή συνεχούς προόδου και εν τέλει σωτηρίας.
Σήμρα όμως, αυτή η υπεραισιόδοξη θεώρηση έχει καταρρεύσει. Ο Θεός πράγματι πέθανε και οι κληρονόμοι του (επιστήμη, ουτοπία και επανάσταση) απέτυχαν στις υποσχέσεις τους. Οι κάθε είδους μολύνσεις, οι κοινωνικές ανισότητες, οι οικονομικές καταστροφές, η εμφάνιση νέων ασθενειών, οι εκρήξεις βίας, οι νέες μορφές αδιαλλαξίας, η καθολική επικράτηση των εγωϊσμών και η δεδομένη και καθημερινή χρήση του πολέμου σε όλες τις μορφές του, γκρέμισαν το μέλλον από την ακραία θετικότητα της ιουδαιοχριστιανικής θεώρησης στην ακραία αρνητικότητα ενός χρόνου αφημένου στην απόλυτη τυχαιότητα, χωρίς καθοδήγηση και προσανατολισμό».
Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι: «Ο μηδενισμός και οι νέοι. Ο ενοχλητικός επισκέπτης», 2008
Σήμρα όμως, αυτή η υπεραισιόδοξη θεώρηση έχει καταρρεύσει. Ο Θεός πράγματι πέθανε και οι κληρονόμοι του (επιστήμη, ουτοπία και επανάσταση) απέτυχαν στις υποσχέσεις τους. Οι κάθε είδους μολύνσεις, οι κοινωνικές ανισότητες, οι οικονομικές καταστροφές, η εμφάνιση νέων ασθενειών, οι εκρήξεις βίας, οι νέες μορφές αδιαλλαξίας, η καθολική επικράτηση των εγωϊσμών και η δεδομένη και καθημερινή χρήση του πολέμου σε όλες τις μορφές του, γκρέμισαν το μέλλον από την ακραία θετικότητα της ιουδαιοχριστιανικής θεώρησης στην ακραία αρνητικότητα ενός χρόνου αφημένου στην απόλυτη τυχαιότητα, χωρίς καθοδήγηση και προσανατολισμό».
Ουμπέρτο Γκαλιμπέρτι: «Ο μηδενισμός και οι νέοι. Ο ενοχλητικός επισκέπτης», 2008