Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Ζαν Μπωντριγιάρ: Η ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΝΤΙ-ΦΥΣΗ

Ο διαχωρισμός από την Φύση υπό το έμβλημα της αρχής της παραγωγής, πραγματοποιήθηκε σε όλο το εύρος από το σύστημα της καπιταλιστικής πολιτικής οικονομίας, αλλά προφανώς δεν πρωτοεμφανίζεται με αυτήν. Οι ρίζες του βρίσκονται στην μεγάλη ιουδαιοχριστιανική αποσύνδεση της ψυχής από την Φύση: ο Θεός έπλασε υποτίθεται τον άνθρωπο κατ’ εικόνα του και την Φύση προς χρήσιν του ανθρώπου. Το πνευματικό βάθρο επάνω στο οποίο ο άνθρωπος παρουσιάζεται να είναι κατ’ εικόνα του Θεού και να διακρίνεται ριζικά από όλη την υπόλοιπη Φύση (καθώς και από αυτό ακόμα το κορμί του) είναι όντως η ψυχή: ειδικά στην δυτική του μορφή ο Χριστιανισμός αποδεικνύεται η πιο ανθρωποκεντρική θρησκεία που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ο Χριστιανισμός όχι μόνον εγκαθιδρύει, σε απόλυτη αντίθεση με τον αρχαίο Παγανισμό και όλες τις ανατολικές θρησκείες, έναν απόλυτο δυϊσμό με τον άνθρωπο αντιμέτωπο της Φύσης, αλλά, ακόμα χειρότερα, διαβεβαιώνει ότι είναι θέλημα Θεού το να εκμεταλλεύεται απεριόριστα ο άνθρωπος την Φύση σύμφωνα με τους σκοπούς και τις ορέξεις του.

Μετά ήλθε ο Ορθολογισμός. Τέρμα πια με τον Παγανισμό, τον ανιμισμό και την κάθε είδους, μαγική υποτίθεται, εμβάπτιση του ανθρώπου μέσα στην Φύση: όλα ανεξαιρέτως επανερμηνεύθηκαν ως προκαταλήψεις… Η επιστήμη, η τεχνολογία, η υλική παραγωγή είχαν την πολυτέλεια να έλθουν σε λίγο σε απόλυτη αντίθεση προς την πολιτισμική τάξη και τα δόγματα του Χριστιανισμού, όμως η συνθήκη της ύπαρξής τους παρέμεινε, και μάλιστα απαράλλακτο, το χριστιανικό αξίωμα της υπέρβασης της Φύσης από τον άνθρωπο. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που στην παγανιστική αρχαία Ελλάδα δεν είδαμε ποτέ να εμφανίζεται μία πραγματική, όπως την εννοεί ο σύγχρονος άνθρωπος, ανάπτυξη της επιστήμης: η ελληνική ορθολογικότητα παρέμεινε θεμελιωμένη επάνω στην απόλυτη συμφωνία του ανθρώπου με την Φύση, απέναντι στην οποία συμφωνία στέκονται αντίπαλοι τόσο ο γεννημένος από τον Χριστιανισμό Ορθολογισμός, όσο και η νέα άποψη περί ελευθερίας, που θεμελιώνεται στον διαχωρισμό του ανθρώπου από την Φύση και στην κυριαρχία του επάνω της.

Ο χριστιανικός διαχωρισμός δεν εγκαθίδρυσε βεβαίως εξαρχής μία ηθική παραγωγικότητας και υλικής κυριαρχίας, αλλά ξεκίνησε με μία ηθική της δοκιμασίας, του πόνου, της ταπείνωσης, κοντολογίς με μία εξωκοσμική ηθική της μετουσίωσης, σύμφωνα με την έκφραση του Μαξ Βέμπερ. Δεν παρήχθη λοιπόν εξαρχής μία ηθική παραγωγικότητας, σχεδιάστηκε όμως μία συγκεκριμένη τάξη πραγμάτων, όπου η λεγόμενη σωτηρία κερδιζόταν με κόπους, ήταν δηλαδή μία ατομική επιχείρηση. Το μετέπειτα πέρασμα από τον ασκητισμό στον παραγωγικό τύπο, από την αυτοτιμωρία στην εργατικότητα, από τον τελικό σκοπό της σωτηρίας στον εκκοσμικευμένο τελικό σκοπό της ικανοποίησης των αναγκών… δεν άλλαξε τίποτε ως προς την αρχή του διαχωρισμού και της μετουσίωσης, της απώθησης και της επιχειρησιακής βίας. Ενδιαφερόμενοι είτε για την σωτηρία, είτε για την παραγωγή, από εδώ και πέρα βρισκόμαστε για τα καλά στο βασίλειο του σκοπού και των μέσων…

…Είναι λοιπόν ο Χριστιανισμός αυτός που στέκει στο κομβικό σημείο της διάρρηξης των συμβολικών ανταλλαγών. Και στο δικό του πλαίσιο είναι που διαγράφεται η πιο κατάλληλη ιδεολογική μορφή για την υποστήριξη της ορθολογικής και εντατικής εκμετάλλευσης της Φύσης κατά την διάρκεια της μακράς μετάβασης από τον 13ο και 14ο αιώνα, όταν δηλαδή η εργασία αρχίζει να επιβάλλεται ως αξία, μέχρι τον 16ο αιώνα, όταν η καπιταλιστική παραγωγική επιχείρηση και η πολιτική οικονομία οργανώνονται γύρω από την εργασία, καθώς και γύρω από το ορθολογικό και συνεχές σχήμα της, αλλά κυρίως γύρω από την εκκοσμικευμένη γενίκευση του χριστιανικού αξιώματος περί Φύσης.

Πηγή: Jean Baudrillard, «Le miroir de la production», Paris, 1973

Τούπα ή Τούπακ Αμάρου ο Β

Τούπα ή Τούπακ Αμάρου ο Β (Tupa ή Tupac Amaru II, ισπανικό όνομα Jose Gabriel Condorcanqui Noguera, Tinta του Cuzco του Περού, 19 Μαρτίου 1742 – Cuzco, 18 Μαϊου 1781).

Περουβιανός εθνικός επαναστάτης, πέμπτος απόγονος του ομώνυμου Ίνκας βασιλιά τον οποίο είχε πριν από 2 αιώνες αποκεφαλίσει ο Ισπανός κυβερνήτης Τολέδο και ηγέτης του μεγάλου ξεσηκωμού των αυτοχθόνων το έτος 1780 ενάντια στις Ισπανούς κατακτητές.

Γεννήθηκε στην Τίντα (Tinta) της περιφέρειας του Cuzco και μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του υιοθετήθηκε από τους θείους του, ανατράφηκε ως ευγενής και μορφώθηκε στο ιησουϊτικο σχολείο «San Francisco de Borja» του Cuzco. Απέκτησε άριστη γνώση της λατινικής και ισπανικής γλώσσας, καθώς και της γλώσσας Quechua των αυτοχθόνων. Μοιάζοντας με Ισπανό από την προφορά του, το χρώμα του δέρματός του και τον τρόπο ντυσίματός του, κληρονόμησε ωστόσο από τον θανόντα αδελφό του Κλεμέντε (Clemente) την αρχηγία (caciqueship) των αυτοχθόνων στις περιοχές Tungasuca και Pampamarca, και φρόντισε να εξασφαλίσει την διατήρηση των παραδοσιακών θεσμών και ηθών του έθνους του, αφού η μόνη υποχρέωσή του απέναντι στους Ισπανούς ήταν η συλλογή των φόρων για λογαριασμό του Ισπανού «corregidor» (κυβερνήτη).

Το 1760 νυμφεύθηκε την φλογερή ισπανίδα Μικάελα Μπαστίδας (Micaela Bastidas Puyucahua, 1745 - 1781) από το Abancay και απέκτησε μαζί της τρεις υιούς, τους Ιππόλυτο, Μαριάνο και Φερνάντο (Hipolito, Mariano και Fernando). Ήταν ιδιοκτήτης μιας μεγάλης φυτείας κακάο στην περιφέρεια της Caravaya και διεύρυνε την οικονομική του επιφάνεια κάνοντας εμπόριο μεταξύ των διαφόρων περιοχών του Περού. Από ένα σημείο και μετά, άρχισε να χρησιμοποιεί την οικονομική και πολιτική του θέση για να βελτιώσει τις συνθήκες εργασίας των ομοεθνών του στα μεταλλεία, τις φυτείες και τις βιοτεχνίες των Ισπανών, απευθυνόμενος συχνότατα στον αντιβασιλιά και τους άλλους αρμόδιους αξιωματούχους του καθεστώτος.

Αγανακτισμένος από την σκληρότητα του «corregidor» (κυβερνήτη - φοροεισπράκτορα) της Τίντα Αντόνιο ντε Αριάγκα (Antonio de Arriaga), έλαβε το όνομα του προ-προπάππου του τελευταίου αυτοκράτορα των Ίνκας (Τούπα Αμάρου) τον οποίο είχαν εκτελέσει δημόσια οι Ισπανοί, φόρεσε την παραδοσιακή ενδυμασία και τα σύμβολα των Ίνκας, στέφθηκε βασιλιάς μετά από ολονύκτια τελετή στον αρχαίο Ναό του Raqchi ως Τούπα Αμάρου ο Β (Tupa Amaru II), συνέλαβε και εκτέλεσε τον ντε Αριάγκα στις 10 Νοεμβρίου 1780, και στην συνέχεια κάλεσε τους ομοεθνείς του να ξεσηκωθούν με αίτημα τον τερματισμό της απάνθρωπης καταπίεσής τους από τους Ισπανούς κατακτητές: «mananam kunanmanta wakchakayniykiwan wiraqocha mikhunqanachu!» («από σήμερα δεν θα γλεντάνε άλλο πια οι κατακτητές επάνω στην δική μας εξαθλίωση!»).

Οι αυτόχθονες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του καταγόμενου από βασιλικό γένος (Ίνκα) επαναστάτη και η επανάσταση κατά των Ισπανών επεκτάθηκε ταχύτατα σε μία απέραντη έκταση, η οποία περιελάμβανε τις σημερινές χώρες Περού, Βολιβία και Αργεντινή. Την παλλαϊκή συμμετοχή στον αγώνα κατά των χριστιανών λευκών κατακτητών, η οποία όπως είπαμε εξαπλώθηκε και στην Βολίβία με πάνω από 60.000 ένοπλους, ενέπνεαν κυρίως οι 10 περίπου γυναίκες που ηγούντο της επανάστασης (εκτός από την Μικαέλα, η οποία χειριζόταν όπλα και πολεμούσε δίπλα στον σύζυγό της στις μάχες, ενώ κάποιοι ιστορικοί την θεωρούν ακόμα και ως τον πραγματικό αρχηγό της επανάστασης, άλλες σπουδαίες και μάχιμες γυναίκες είναι οι Marcela Castro, σύζυγος του Marcos Tupa Amaru, η Bartolina Sisa, που θα πολεμήσει δίπλα στον σύζυγό της Julian Apaza ή Tupa Kapari και την νύφη της Gregoria Apaza κατά την πολιορκία της Λα Παζ, η Cecilia Tupa Amaru, αδελφή του βασιλιά, κ.ά.).

Μετά από μία πρώτη στρατιωτική νίκη του κατά των Ισπανών, ο ηγέτης της επανάστασης και η σύζυγός του Μικαέλα, ποζάρισαν σε έναν ζωγράφο ντυμένοι με τα βασιλικά εμβλήματα του έθνους τους. Η επανάσταση του Τούπα Αμάρου Β, στην οποία συμμετείχαν άντρες και γυναίκες πολεμιστές, διήρκεσε τρία χρόνια και η καταστολή της κόστισε πάνω από 200.000 ζωές. Ευφυέστατος ο ηγέτης των αυτοχθόνων, προσπάθησε να προσελκύσει όσο γινόταν μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, απελευθερώνοντας τους μαύρους σκλάβους και διεγείροντας τους «μεστίζος» και τους κρεολούς με λιμπεραλιστικές θέσεις, ενώ προχωρούσε αργά αλλά σταθερά προς την πρωτεύουσα Cusco, νικώντας παντού τα στρατεύματα των κατακτητών: «η επιστροφή του Ίνκα εκπλήρωσε τις βαθύτερες προσδοκίες των χωρικών των Άνδεων. Γνώριζαν την Ιστορία τους και επιπλέον την είχαν ενισχύσει με την ισχύ του μύθου…Για τον λαό του, ο Τούπα Αμάρου δεν ήταν τίποτε λιγότερο από τον επανεμφανισθέντα και μέλλοντα βασιλιά τους. Πάρα πολλοί πίστευαν ότι εάν πέθαιναν πολεμώντας για τον σωτήρα τους, θα ανασταίνονταν την ημέρα που, θριαμβευτής, θα στεφόταν επίσημα βασιλιάς στο Cusco» (γράφει ο Wright, σελ. 195 - 196).

Στις 3 Ιανουαρίου 1781, ήδη προδομένος όμως από πολλούς φιλο-ισπανούς ομοεθνείς του, ο Τούπα Αμάρου πολιόρκησε την πρωτεύουσα Cusco, αλλά ηττήθηκε μετά από μία εβδομάδα και έλυσε την πολιορκία, ενώ στην συνέχεια ο απελευθερωτικός αγώνας απέκτησε ολοένα και περισσότερο φυλετική διάσταση (κάτι που ο Τούπα Αμάρου φυσικά απευχόταν και προσπαθούσε μάταια να αποτρέψει), με αποτέλεσμα πολλοί κρεολοί και «μεστίζος» να αρχίσουν να λιποτακτούν. Στις 14 Μαρτίου, η μόλις 28χρονη Βολιβιανή σύμμαχός του και αρχηγός των Ινδιάνων Aymara Μπαρτολίνα Σίσα (Bartolina Virreina Sisa, 1753 - 1782) και ο σύζυγός της Τζούλιαν Απάτζα ή Τούπα Καπάρι (Julian Apaza ή Tupa Kapari, 1750 - 1781) άρχισαν μία 109ήμερη πολιορκία της Λα Παζ (ή Chuquiago), επικεφαλής 40.000 επαναστατών, προκαλώντας τρομακτικές απώλειες στον ισπανικό στρατό.

Στις 22 Απριλίου όμως, μετά από μία σειρά προδοσιών και στρατιωτικών ηττών, ο Τούπα Αμάρου έπεσε στα χέρια των κατακτητών μαζί με όλη την οικογένειά του. Ο ίδιος και όλοι οι άμεσοι συγγενείς του (η γενναία σύζυγός του, που είχε δηλώσει «για το καλό του λαού μου είμαι πρόθυμη να χάσω τα πάντα», ο ανεψιός του, οι 3 υιοί του Ιππόλυτος, Μαριάνο και Φερνάντο, ο θείος του Φραγκίσκος και ο γαμπρός του Αντόνιο Μπαστίδας) οδηγήθηκαν στο Cusco, όπου φυλακίστηκαν και υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια για να αποκαλύψουν μέχρι ενός τους συνεργάτες τους. Επικεφαλής των βασανιστών «εργαζόταν» ο δαιμόνιος Χοσέ Αντόνιο ντε Αράχε (Jose Antonio de Arache), σταλμένος από την Ισπανία αμέσως μετά το ξέσπασμα της επανάστασης. Σε φρικτή κατάσταση ο φυλακισμένος βασιλιάς των Ίνκας αρνείτο να αποκαλύψει τους μη γνωστούς συντρόφους του, ακόμα και όταν το δεξί του χέρι κρεμόταν εξαρθρωμένο από τον ώμο, ενώ, όποτε μπορούσε, φυγάδευε σημειώματά του προς τους συναγωνιστές του που αγωνίζονταν ακόμα: «κάποια από αυτά τα σημειώματά του έχουν διασωθεί μέχρι τις ημέρες μας, γραμμένα άτσαλα με το αριστερό χέρι του, με το μοναδικό διαθέσιμο είδος μελανιού, δηλαδή το ίδιο του το αίμα» γράφει ο Wright (σελ. 198).

Η στερεότυπη απάντηση που έδινε ο βασανιζόμενος Ίνκα στον βασανιστή του ήταν η εξής: «Δεν υπάρχουν συνεργάτες εδώ παρά μόνο εσύ και εγώ. Εσύ είσαι ο καταπιεστής του λαού μου και εγώ ο απελευθερωτής του. Και στους δύο μας αξίζει ο θάνατος» (Lewin, σελ. 396 και 745). Στις 18 Μαϊου ο αιχμάλωτος 39χρονος βασιλιάς εκτλέστηκε από τους θηριώδεις χριστιανούς κατακτητές στην Plaza de Armas, την ίδια ακριβώς πλατεία που πριν από 2 αιώνες είχε βρει μαρτυρικό θάνατο ο πρόγονός του Τούπα Αμάρου ο Α, αφού πρώτα τον υποχρέωσαν να δει την 36χρονη σύζυγό του, τον ανεψιό του, τον μεγαλύτερο (μόλις 19χρονο) υιό του, τον θείο του, τον γαμπρό του και αρκετούς ακόμα συντρόφους του να τους βγάζουν με τανάλιες τις γλώσσες προτού τους στραγγαλίσουν στην γκαρόττα: «οι Ισπανοί επεφύλαξαν μία ιδιαίτερη μοίρα στον Ίνκα. Τα μέλη του δέθηκαν σε 4 άλογα τα οποία τραβήχτηκαν στις 4 κατευθύνσεις, ένα θέαμα που ποτέ δεν είχε ξαναδεί η πόλη. Όμως, παρά τον έναν ολόκληρο μήνα βασανιστηρίων, το σώμα του Ίνκα άντεξε αυτόν τον συμβολικό διαμελισμό της αρχαίας ηγεσίας του έθνους του. Αφού έμεινε για αρκετή ώρα τεντωμένος στον αέρα ’’σαν αράχνη’’, οδηγήθηκε ξανά στο ικρίωμα και κομματιάστηκε από τον δήμιο» (Wright, ως άνω).

Από την γεμάτη χαρά περιγραφή ενός αυτόπτη μάρτυρα Ισπανού, την οποία παραθέτει ολόκληρη ο Lewin (σελ. 497 - 498), διαβάζουμε: «του έκοψαν τα χέρια και τα πόδια και έκαναν το ίδιο στην Μικαέλα και στους υπόλοιπους, τους πήραν τα κεφάλια και τα έστειλαν να επιδειχθούν σε διάφορες πόλεις. Τα απομεινάρια από τα σώματα του Ινδιάνου και της γυναίκας του μεταφέρθηκαν στο Piqchu (τον λόφο από τον οποίο ο Τούπα Αμάρου είχε πολιορκήσει την πόλη), όπου είχαν ανάψει μία τεράστια φωτιά. Πετάχτηκαν στις φλόγες και έγιναν στάχτη, η οποία σκορπίστηκε στον αέρα και σε ένα κοντινό ποτάμι. Έτσι τελείωσαν ο Χοσέ Γκαμπριέλ Τούπα Αμάρου και η Μικαέλα, των οποίων η υπερηφάνεια και αλαζονεία υπήρξε τόσο μεγάλη, σε σημείο που να αυτοχριστούν μονάρχες του Περού… Συνέβησαν όμως και διάφορα πράγματα που προκάλεσε ο Διάβολος στην προσπάθειά του να στηρίξει μέσα στους Ινδιάνους τις πλάνες τους, τις προφητείες τους και τις δεισιδαιμονίες τους. Και το αναφέρω αυτό γιατί ενώ ήταν μία παραδοσιακά ξερή εποχή του χρόνου με ηλιόλουστες ημέρες, εκείνη η συγκεκριμένη ημέρα ξημέρωσε τόσο σκοτεινιασμένη από σύννεφα ώστε να κρύβεται τελείως ο δίσκος του ήλιου… το μεσημέρι, καθώς τα άλογα τέντωναν τον Ινδιάνο, σηκώθηκε ένας άγριος άνεμος και αμέσως μετά ξέσπασε μία καταιγίδα, τόσο ισχυρή ώστε ακόμα και οι φρουροί έτρεξαν κάτω από τα υπόστεγα. Με αφορμή αυτά τα γεγονότα οι Ινδιάνοι υποστηρίζουν τώρα ότι οι ουρανοί και τα στοιχεία πένθησαν δήθεν για τον θάνατο του Ίνκα, τον οποίο οι υποτίθεται απάνθρωποι και άπιστοι Ισπανοί σκότωσαν με τόση σκληρότητα».

Παρά τον μαρτυρικό θάνατο του αρχηγού τους, οι ιθαγενείς του Περού και της Βολιβίας συνέχισαν για έναν ακόμα χρόνο τον αγώνα τους κατά των χριστιανών λευκών κατακτητών, σκοτώνοντας για εκδίκηση χιλιάδες από αυτούς, ενώ πολλές μικρότερες εξεγέρσεις ξεσπούσαν στις διάφορες περιοχές που πριν από αιώνες ανήκαν στην μεγάλη αυτοκρατορία των Ίνκας. Όλες όμως οι εξεγέρσεις καταπνίγηκαν σιγά – σιγά, ενώ ο αρχιβασανιστής ντε Αράχε έστειλε την αναφορά του στην Μαδρίτη, προτείνοντας την πιο ωμή εθνοκτονία για εξουδετέρωση των ιθαγενών: «(πρότεινε και εν μέρει πέτυχε) την καταστροφή του εθνισμού τους με εξόντωση των ηγετών, της ταυτότητας και της κουλτούρας τους. Με τον ίδιο φανατισμό, τον οποίο η Ισπανία είχε χρησιμοποιήσει κατά των Μαυριτανών και των Εβραίων, ο de Arache σχεδίαζε να εξαλείψει το κατ΄ αυτόν ονειροπαρμένο έθνος των Ινδιάνων, ένα σχέδιο ακόμα και σήμερα δημοφιλές για αρκετούς ισπανικής καταγωγής Περουβιανούς. Οι ανυπότακτοι Ίνκας θανατώθηκαν ή οδηγήθηκαν στην εξορία, και όλοι οι Ίνκας έχασαν τους τίτλους τους, τα κληρονομικά τους δικαιώματα, τα ιδιαίτερα ρούχα τους, ακόμα και τα πορτραίτα των προγόνων τους… όλοι έπρεπε μέσα σε 4 χρόνια να μάθουν ισπανικά, τα τραγούδια Quechua, η μουσική και το θέατρό τους απαγορεύτηκαν» (Wright, σελ. 199). Όλοι οι απόγονοι των βασιλιάδων Ίνκας καταδιώχθηκαν συστηματικά και εξοντώθηκαν (ανάμεσά τους και ο 10χρονος υιός των Σίσα και Τούπα Καπάρι), με εξαίρεση μόνο 90 από αυτούς (ανάμεσα στους οποίους και ο 12χρονος υιός του Τούπα Αμάρου Φερνάντο) που στάλθηκαν αλυσοδεμένοι στην Ισπανία, όπου πέθαναν μετά από χρόνια στις σκοτεινές φυλακές,

Παρά την τελική αποτυχία του αγώνα του, ο Τούπα Αμάρου αναδείχθηκε από τις επόμενες γενεές των ομοεθνών του σε μία σχεδόν μυθική μορφή, η οποία ενέπνευσε πάμπολλα κινήματα αντίστασης μέχρι ακόμα και τις ημέρες μας. Το αντάρτικο πόλεων της δεκαετίας του 1960 στην Ουρουγουάη από το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» («Movimiento de Liberacion Nacional», MLN), έμεινε περισσότερο γνωστό στην Ιστορία ως «Τουπαμάρος» («Tupamaros»), η αριστερή επαναστατική κυβέρνηση του Περού κατά την περίοδο 1968 – 1975 υπό τον Χουάν Αλβαράδο (Juan Francisco Velasco Alvarado, 1910 – 1977) επέλεξε την μορφή του Τούπα Αμάρου ως σύμβολό της, ενώ από το 1984 έως το 1997 έδρασε στην ίδια χώρα το μαρξιστικό - λενινιστικό αντάρτικο κίνημα «Επαναστατικό Κίνημα Τούπακ Αμάρου» («Movimiento Revolucionario Tupac Amaru»,MRTA) των Victor Polay Campos και Nestor Cerpa Cartolini.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:

Fisher Lillian Estelle, «The Last Inca Revolt, 1780-1783», Norman, 1966

Ρασσιάς Βλ. Γ., «Μία… Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία της χριστιανικής επικρατήσεως», τόμος 5ος (έτη 1601 - 1900), Αθήνα (υπό έκδοση)

Wright Ronald, «Stolen Continents - The Indian Story», London, 1992

Lewin Boleslao, «La Rebelion de Tupac Amaru», Buenos Aires, 1957

Πηγή: "Βιογραφίες Σπουδαίων Ψυχών" http://www.rassias.gr/7X.html

Παρασκευή 25 Απριλίου 2008

Χέρμπερτ Μαρκούζε: ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

(απόσπασμα από συνέντευξη)

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε πει ότι οι αντικομφορμιστές διανοούμενοι δεν εκτιμούν τις δημοκρατίες των μαζών και σας καταλογίσανε, όχι λίγες φορές μάλιστα, ότι θέλατε να ιδρύσετε μία πλατωνική δικτατορία των ελίτ. Διανοηθήκατε ποτέ κάτι τέτοιο;

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον χωρίο σε κάποιο έργο του Τζων Στιούαρτ Μιλλ, που σίγουρα δεν υπήρξε συνήγορος της δικτατορίας και λέει ότι σε μία πολιτισμένη κοινωνία είναι πρέπον να κατέχουν οι μορφωμένοι πολιτικά προνόμια, ώστε να μπορούν να καταπολεμούν τον υπερσυναισθηματισμό, την συμπεριφορά και τις ιδεοληψίες των αμόρφωτων μαζών. Εγώ βεβαίως δεν είπα ότι πρέπει να εγκατασταθεί μία πλατωνική δικτατορία, απλούστατα γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι τέτοιοι φιλόσοφοι. Δεν γνωρίζω πραγματικά ποιο είναι το χειρότερο, η δικτατορία των πολιτικών, των διευθυντών και των στρατηγών ή μια δικτατορία των διανοουμένων, ωστόσο θα προτιμούσα την δεύτερη όταν δεν υπάρχει η δυνατότητα μιας γνήσια ελεύθερης δημοκρατίας και, δυστυχώς, προς το παρόν τουλάχιστον, η δυνατότητα αυτή όντως δεν υπάρχει.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Λέτε λοιπόν ότι για την διαπαιδαγώγηση των μαζών χρειάζεται μία δικτατορία των διανοουμένων σε πρώτη φάση και κατόπιν, στο απώτερο μέλλον, όταν οι άνθρωποι θα έχουν ήδη αλλάξει, θα ισχύσει η δημοκρατική ελευθερία.

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Δεν θα είναι μία πραγματική δικτατορία. Απλώς οι διανοούμενοι θ’ αναλάβουν επιτέλους έναν πιο υπεύθυνο ρόλο. Κατά την γνώμη μου, η αποστροφή του εργατικού κινήματος προς τους διανοούμενους είναι μία από τις αιτίες της σημερινής αδράνειας του κινήματός τους.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η σκέψη για μία τέτοια δικτατορία είναι λίγο ανησυχητική, γιατί οι διανοούμενοι γίνονται συνήθως άτεγκτοι λόγω της φοβίας που τους κατέχει σε ό,τι αφορά τις διαπραγματεύσεις.

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Συμβαίνει άραγε πραγματικά αυτό; Στην Ιστορία έχουμε μόνο ένα τέτοιο παράδειγμα άτεγκτου διανοούμενου, τον Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Και τον Σαιν Ζυστ επίσης…

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Κοιτάξτε, δεν είναι σωστό να συγκρίνεται η αυστηρότητα των Ροβεσπιέρου και Σαιν Ζυστ με την γραφειοκρατική σκληρότητα ενός Άϊχμαν ας πούμε, ούτε με την συνταγματική εκδήλωση της καταστολής στις σύγχρονες κοινωνίες. Η ναζιστική αγριότητα υπηρετούσε απλώς την λογική της κυριαρχίας, δεν προερχόταν από διανοούμενους. Από τους διανοούμενους η σκληρότητα και η βία εφαρμόζονται πάντοτε πολύ πιο άμεσα, συντομότερα και λιγότερο σκληρά. Οι οπαδοί του Ροβεσπιέρου δεν βασάνιζαν. Τα βασανιστήρια δεν απετέλεσαν χαρακτηριστικό γνώρισμα της Γαλλικής Επανάστασης.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Γνωρίζετε ωστόσο ότι οι διανοούμενοι δεν αγγίζουν την υπάρχουσα πραγματικότητα, ενώ όταν αυτό σπάνια γίνει, γίνεται κατά κανόνα ελαττωματικά. Φαντάζεστε μία κοινωνία κάτω από την ηγεσία τους;… Θα κατάφερναν άραγε να οργανώσουν την παραγωγή;

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Εάν μιλάτε με βάση την υπάρχουσα πραγματικότητα ίσως έχετε δίκιο. Ωστόσο οι διανοούμενοι δεν θέτουν στην ίδια μοίρα την δική τους πραγματικότητα με την υπάρχουσα. Είναι ακριβώς από την φαντασία και την λογική του πραγματικού διανοούμενου που εμείς έχουμε πολλά να ελπίζουμε και, εν πάση περιπτώσει, αυτή η περίφημη δικτατορία των διανοουμένων δεν υπήρξε ποτέ μέχρι σήμερα.

(…)

ΕΡΩΤΗΣΗ: Έχετε την γνώμη ότι ο άνθρωπος μπορεί να πιστεύει στην ύπαρξη Θεού και παράλληλα να είναι ελεύθερος;

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Η απελευθέρωση του ανθρώπου δεν εξαρτάται ούτε από την ύπαρξη του Θεού, ούτε από την ανυπαρξία του. Δεν είναι η ιδέα του Θεού που εμπόδισε την απελευθέρωση του ανθρώπου, αλλά η πολύ κακή χρήση της.

(…)

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είμαστε λοιπόν καταδικασμένοι, λέτε, να οδηγούμαστε από ηγετικές κάστες και όλα τα άλλα είναι τυχοδιωκτισμός, καταδικασμένος λίγο ή πολύ σε αποτυχία. Θα μπορούσε κανείς φυσικά, σαν τόπο της περιπέτειάς του, να διαλέξει το Παρίσι ή το Βερολίνο και από εκεί να ονειροπολεί να γίνει Γκεβάρα.

ΜΑΡΚΟΥΖΕ: Ο Γκεβάρα όμως δεν συμβολίζει την απλή περιπέτεια, αλλά την σύζευξη της περιπέτειας με την επαναστατική πολιτική. Επαναστάσεις που δεν κλείνουν μέσα τους κάτι το πολύ τολμηρό, δεν αξίζουν απολύτως τίποτε. Είναι τάξη, συνδικάτο, σοσιαλδημοκρατία, κατεστημένο. Η περιπέτεια αντίθετα δρασκελίζει πάνω από όλα αυτά.

Πηγή: Herbert Marcuse: «Εξέγερση, Αναρχισμός, Μοναξιά», εκδόσεις «Ρόμβος», Αθήνα, 1977

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Μιχαήλ Μπακούνιν: Η ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΣΕ ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΤΟΜΙΚΗ ΨΥΧΗ

«Ο ασκητισμός στην έρημο είναι ένα παράδειγμα που θα έπρεπε ν’ ακολουθήσουν όλοι όσοι πιστεύουν σήμερα σε αθανασία ατομικής ψυχής, σε έμφυτη ελευθερία ή σε ελεύθερη βούληση, εάν θέλουν πραγματικά να σώσουν τις ψυχές τους και να τις προετοιμάσουν για την υποτιθέμενη αιώνια ζωή. Οι χριστιανοί ερημίτες, που με την διαρκή απομόνωση έφτασαν στην πληρέστερη ηλιθιότητα, ήσαν παραδόξως πολύ λογικοί. Εάν η ατομική ψυχή είναι αθάνατη, δηλαδή άπειρη και ελεύθερη από την ίδια της την φύση, πρέπει να αρκείται στον εαυτό της. Μόνο τα πρόσκαιρα, περιορισμένα και πεπερασμένα όντα μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν.

Το άπειρο δεν συμπληρώνεται με τίποτε. Συναντώντας κάτι άλλο που δεν είναι ο ίδιος ο εαυτός του, αισθάνεται να ασφυκτιά και πρέπει επομένως να φύγει, να αγνοήσει κάθε τι που βρίσκεται έξω από τον εαυτό του. Έχω ήδη αναφέρει αλλού ότι σε τελική ανάλυση η αθάνατη ατομική ψυχή θα ’πρεπε να μπορούσε να κάνει και δίχως τον Θεό. Ένα καθαυτό άπειρο ον δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει δίπλα του κάποιο άλλο που να του είναι ίσο και, ακόμα λιγότερο, κάποιο που θα είναι ανώτερό του. Κάθε ον που θα ήταν εξίσου άπειρο μ’ αυτό και δεν θα ήταν αυτό το ίδιο, αυτομάτως θα του έθετε όρια και επομένως θα το μετέτρεπε σε ον προσδιορισμένο και πεπερασμένο. Αναγνωρίζοντας η ατομική αθάνατη ψυχή έξω από την ίδια ένα ον εξίσου άπειρο με αυτήν, αναγνωρίζει αναπόφευκτα τον εαυτό της ως ένα ον πεπερασμένο. Γιατί το άπειρο δεν είναι πραγματικά άπειρο παρά μόνον όταν εμπεριέχει τα πάντα και δεν αφήνει τίποτε έξω από τον εαυτό του.

Κατά μείζονα λόγο, ένα άπειρο ον δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει άλλο άπειρο ον που να είναι ανώτερό του. Το άπειρο δεν επιδέχεται καμία σχετικότητα και καμία σύγκριση, τόσο ένα ανώτερο όσο και ένα κατώτερο άπειρο αποτελούν παραλογισμό. Ο ίδιος ο Θεός είναι ένας παραλογισμός. Απλώς η χριστιανική θεολογία, που έχει το προνόμιο να ’ναι παράλογη και πιστεύει αυτά που πιστεύει επειδή ακριβώς είναι παράλογα, τοποθέτησε πάνω από την αθάνατη και επομένως άπειρη ανθρώπινη ψυχή το ανώτερο απόλυτο άπειρο του Θεού. Ωστόσο, για να ευπρεπίσει το σαθρό κατασκεύασμά της, η χριστιανική θεολογία επινόησε τον μύθο του Σατανά, που αντιπροσωπεύει την εξέγερση ενός απείρου όντος ενάντια στην ύπαρξη ενός απολύτου απείρου, δηλαδή του Θεού.

Όμοια με τον Σατανά που ως άπειρος εξεγέρθηκε ενάντια στο απόλυτο άπειρο του Θεού, οι χριστιανοί ερημίτες, όντας πολύ ταπεινοί για να εξεγερθούν ενάντια στον Θεό, εξεγέρθηκαν ενάντια στο ίσο άπειρο των ανθρώπων, δηλαδή ενάντια στην κοινωνία. Διακήρυξαν με πολλή συνέπεια πως δεν χρειάζονταν την κοινωνία για να σωθούν και πως, εφόσον χάρη σε ένα παράδοξο πεπρωμένο ήσαν όντα ταυτοχρόνως άπειρα και ξεπεσμένα, τους αρκούσε η κοινωνία του Θεού, η περισυλλογή ενώπιον αυτού του απόλυτου απείρου. Πρόκειται για ένα παράδειγμα που κανονικά θα ’πρεπε να το ακολουθήσουν όλοι όσοι πιστεύουν στην αθανασία της ατομικής ψυχής. Κάτω από αυτήν την πίστη τους, η όποια κοινωνία δεν μπορεί να τους προσφέρει παρά μόνο την αναπότρεπτη απώλεια».

Πηγή: Μιχαήλ Μπακούνιν «Θεός και Κράτος», 1882

Βλάσης Ρασσιάς: ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

(Απόσπασμα κειμένου στο αντεργκράουντ περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη» το καλοκαίρι του 1990)

«Στεκόμαστε εδώ…

Στα πρόθυρα ενός κόσμου μετα-καταστροφικού, δηλαδή Νέου, έστω κι αν η καταστροφή του νυν υπάρχοντος δεν θα αφορά κατ’ ανάγκη τις τετριμμένες της Επιστημονικής Φαντασίας ή της παραφιλολογίας των πεσιμιστών περιβαλλοντιστών ή των θρησκόπληκτων οπαδών πάντων των «μετανοείτε !» δογμάτων και αποχρώσεων.

Κάποιες δεκαετίες πριν την τελική Πράξη, αυτο-ερωτιζόμαστε επάνω σε μία σειρά από θεωρίες και πρακτικές, όπως ακριβώς ο κάθε έφηβος άνθρωπος ούτω ή άλλως αυτό-ερωτίζεται για κάποιους μήνες ή χρόνια πριν την ολοκληρωμένη Πράξη του δικού του προσωπικού ερωτισμού. Την «βρίσκουμε» με κάτι που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ θα έρθει. Θέλουμε απλώς να αποδειχθούμε καλά προετοιμασμένοι.

Μας ενδιαφέρει μέχρι θανάτου μία σειρά ανθρώπινων αξιών που ετούτος ο κόσμος που ΤΩΡΑ πεθαίνει τις έχει προ πολλού αφανίσει εντελώς, έιτε με την απροκάλυπτη βία των όπλων του, είτε με αηδιαστικά προσχήματα περί θρησκευτικών και πολιτισμικών επιλογών: Αρετή, Συλλογικότητα, Ελευθεροπρέπεια, Χαριστικότητα, Αντι-αυταρχία, Σεβασμός προς Εαυτόν και Αλλήλους, Μέτρο, Έρωτας.

Είμαστε οι Άλλοι Άνθρωποι. Είμαστε το μάτι του Αύριο. Ασχολούμαστε με τις παραπάνω αξίες γιατί ΕΠΑΝΩ ΤΟΥΣ θα είναι θεμελιωμένος ο νεαρός κόσμος που σύντομα θα διαδεχθεί αυτόν εδώ που ήδη ξεψυχάει.

Θεωρούμε εαυτούς ΠΡΟΫΠΑΡΞΑΝΤΕΣ αυτού του κόσμου που ψυχορραγεί και επίσης κάτοχους του προνόμιου ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ και μετά από αυτόν. Είμαστε ο Ένας, ο Αρχικός και ο Έσχατος.

Είμαστε ΝΕΟΙ. Νυν και αεί Νέοι και Άφθαρτοι, αφού τα θλιβερά και αυθαίρετα όρια του βιολογικού χρόνου, εκφρασμένα μέσα από τα ρολόγια των ποικιλώνυμων ιδιοκτητών της καθημερινής ζωής αδυνατούν να περιορίσουν την Δύναμη της Ψυχής που κουβαλάμε μέσα μας και την μανιώδη πορεία μας προς τον Homo Ludens.

Κινούμαστε δίχως να μοιράζουμε επισκεπτήρια και σημεία αναγνώρισης, αφού άλλωστε δεν έχουμε ΤΙΠΟΤΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ να πουλήσουμε, πέραν της τρομακτικής συνείδησης του ότι είμαστε Ένας που ποτέ δεν πεθαίνει. Ένας που εκ γενετής γνωρίζει ΤΑ ΠΑΝΤΑ, άσχετα αν ένας ολόκληρος «πολιτισμός» δουλοκτησίας και προστυχιάς παλεύει με όλα τα περιεχόμενα των οπλοστασίων του για να μας «πείσει» για το αντίθετο. Κατέχουμε όλες τις βασικές αρχές της μαγείας της Φύσης και του Σύμπαντος, νοιώθουμε να ΡΕΟΥΜΕ ήδη μέσα στο ανέκαθεν ΡΕΥΣΤΟ Σύμπαν.

Εξερευνούμε τον Εαυτό, δίχως τον κίνδυνο να καταλήξουμε συγχυσμένοι μυστικιστές. Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ μυημένος των ΑΛΗΘΙΝΩΝ Μυστηρίων είναι εκείνος που γνωρίζει ότι το ισχυρότερο μυστικό είναι ένα μυστικό δίχως περιεχόμενο. Κανένας εχθρός δεν θα καταφέρει ποτέ να τον κάνει να το ομολογήσει. Κανένας οπαδός δεν θα καταφέρει ποτέ να του το αποσπάσει.

Είμαστε Ταξιδευτές και Πειραματιζόμενοι.

Στεκόμαστε εδώ, δίχως να ξοδευόμαστε άσκοπα, επιζητώντας απλώς την Συσπείρωση όλων των υπόλοιπων που αποτελούνε τον Ένα. Πάντοτε με την πεποίθηση πως αυτό ούτως ή άλλως θα συμβεί, καθώς ΟΛΑ ΠΡΟΣ ΑΥΤΟ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ. Μία συν-Ουσία Ψυχών.

Δεν θα ξανακτυπήσουμε πόρτες, δεν θα ξανακατεβούμε στα αχανή υπνωτήρια για να διασώσουμε του Υπνωμένους. Αυτή η ματαιοπονία ήταν άλλωστε που μας κράτησε πίσω όλον αυτόν τον καιρό. Αιώνες επί αιώνων. Μόνο μέσα από σκληρές δοκιμασίες έρχεται η Εξύψωση : οι άθλοι του Ηρακλέους, έστω κι αν από πολύ νέος είχε διαλέξει το μονοπάτι που έπρεπε. Και οι «άλλοι»; τα βολεμένα ανδράποδα, τα ανθρωπόμορφα έντερα, οι σαλιάρηδες κυνηγοί της α ή β φέτας «εξουσίας» ; Ne margaritas obijce porcis, seu asinus sabsterne rosas! (μην ρίχνεις τα μαργαριτάρια στα γουρούνια, μην εκπορνεύεις βλακωδώς τα τριαντάφυλλα)...»

Πηγή: http://www.rassias.gr/ANPOLI26.html

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Τζέρρυ Ρούμπιν: ΟΙ ΕΜΠΟΡΟΙ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Η επανάσταση είναι επικερδής. Για αυτό οι καπιταλιστές προσπαθούν να την πουλήσουν. Οι νταβατζήδες του χρήματος παίρνουν τα καλύτερα προϊόντα της καρδιάς και του μυαλού μας, τα μετατρέπουν σε καταναλωτικά προϊόντα, ορίζουν μια τιμή και μας τα ξαναπουλάνε με την μορφή εμπορευμάτων. Παίρνουν τα σύμβολά μας, που’ ναι βουτηγμένα στο αίμα που χύσαμε στους δρόμους, και τα κάνουν της μόδας.

Είναι ιδιοκτήτες της μουσικής μας -της μουσικής που γεννήθηκε από τα βάσανά μας, τον πόνο μας, το συλλογικό υποσυνείδητο της κοινότητά μας ! Φυλακίζουν την μουσική μας μέσα σε δίσκους και σε αίθουσες χορού και την πουλάνε σε τόσο μεγάλες τιμές που δεν μπορούμε ούτε να την ακούσουμε. Οι προαγωγοί του ροκ διοργανώνουν φεστιβάλ πίσω από συρματοπλέγματα και τα γουρούνια χρησιμοποιούν δακρυγόνα για να μας εμποδίσουν να μπούμε.

Φυλαχτήτε από τον ψυχεδελικό καπιταλιστή που μιλάει για αγάπη πηγαίνοντας για την τράπεζα. Έχε μακρυά μαλλιά και φοράει παρδαλά πουκάμισα γιατί «αυτό αποδίδει», Χρήμα, αυτό αποδίδει! Έχει ένα τεράστιο πορτοφόλι γεμάτο χρήματα και μία μικρή ψυχή… Φυλαχτείτε από τον γκουρού που πιστεύει ότι το κόλπο του –είτε πρόκειται για την επιστημολογία, την αστρολογία, τον διαλογισμό, την φυτοφαγία, την ροκ μουσική, είτε για τον ειρηνισμό- θα κάνει την επανάσταση από μόνο του.

Φυλαχτήτε από τον μακρυμάλλη που προτιμάει να τον εκμεταλλεύονται καθημερινά παρά να έχει κακές δονήσεις. Φυλαχτήτε από τον μακρυμάλλη που υπερασπίζεται τον μακρυμάλλη επιχειρηματία: «τι διάολο ρε φίλε, έτσι τη βρίσκει ο Μπιλ Γκράχαμ: να βγάζει λεφτά». Είναι όλοι τους προδότες. Προδίδουν τα μακρυά μαλλιά τους.

… Να απαλλοτριώσουμε όλους τους επιχειρηματίες. Όλα τα ωραία προϊόντα που συσκευάζουν και πουλάνε οι «χίππηδες» επιχειρηματίες είναι ουσιαστικά δυναμίτης που θα εκραγεί μέσα στα χέρια τους… Θα καταστρέψουμε τα παλάτια του ροκ. Θα γκρεμίσουμε όλους τους φράχτες. Θα καταστρέψουμε τους καλλιτέχνες που μας καταστρέφουν. Θα απελευθερώσουμε την μουσική μας. Θα αυτοκυβερνηθούμε!

…Τραβάμε τον δρόμο μας! Η πολιτική μας είναι η μουσική μας, η μυρωδιά μας, το δέρμα μας, τα μαλλιά μας, τα ζεστά γυμνά κορμιά μας, η ενεργητικότητά μας, οι αντεργκράουντ εφημερίδες μας, το δράμα μας. Η ίδια η ύπαρξή μας είναι μία απειλή για την παγκόσμια ισορροπία δυνάμεων.

Πηγή: Jerry Rubin, «Do it! Scenarios of the Revolution», New York, 1970, ελληνική έκδοση Αθήνα 1980, εκδόσεις «Διεθνής Βιβλιοθήκη», μετάφραση Αλέκος Μακρής.

Πέμπτη 17 Απριλίου 2008

Κλάρα Λ.: TRAFFICKING. Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΑΣΕΛΓΕΙ ΣΕ ΣΩΜΑΤΑ

Η δυναμική με την οποία ανοίχτηκε την τελευταία δεκαετία ένα νέο πεδίο εκμετάλλευσης, το λαθρεμπόριο γυναικών και παιδιών, επαναπροσδιορίζει τα παγιωμένα μοντέλα ανάλυσης που αφορούν στο σύνολο της κοινωνικής πραγματικότητας. Αν δεν είναι εύκολα προσβάσιμος, ο χώρος και ο χρόνος όπου λαμβάνει χώρα «ο μετασχηματισμός του σώματος σε εμπορεύσιμο πόρο προς χειρισμό και πώληση» ( γιατί δεν μιλάμε για εργάτριες που παράγουν υπεραξία στο εργοστάσιο για έναν καπιταλιστή, αλλά ερχόμαστε αντιμέτωποι/ ες με σκιώδεις και τρομοκρατικούς μηχανισμούς, δύσκολα ελέγξιμους ακόμα και με θεσμικά μέσα), ωστόσο αρχίζουν να γίνονται ορατά με εξίσου δυναμικούς ρυθμούς κάποια από τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης.

Η ιδιωτική σφαίρα μετασχηματίζεται. Δεν πρόκειται για την πατριαρχική οικία που όλοι γνωρίζαμε, εξίσου ανέγγιχτη από την πολιτική σφαίρα κι όμως υπεύθυνη για την κοινωνική δομή στο σύνολό της, αλλά για απροσπέλαστα υπόγεια που όσο σκοτεινά κι αν είναι λειτουργούν με όρους αγοράς. Και η αγορά περιλαμβάνει μηχανισμούς, εμπλέκει υποκείμενα, οικοδομεί δίκτυα, χειρίζεται τους θεσμούς. Καταναγκαστική αναπαραγωγή, εκπόρνευση, βιασμοί, ξυλοδαρμοί, απειλές, έλλειψη δικαιωμάτων, εγκλεισμός συνθέτουν το ιδιωτικό. Έτσι ήταν παλιά – έτσι είναι και τώρα. Μόνο που μετατέθηκε το σκηνικό, όπως αντίστοιχα απωθήθηκε το κάτεργο στον τρίτο κόσμο.

Την ίδια βέβαια στιγμή επιβιώνουν μορφές κοινωνικού ελέγχου παρωχημένες για τα βλέμματα της Δύσης, όταν στο Ιράν μια πόρνη καταδικάζεται σε θάνατο διά λιθοβολισμού. Πρόκειται όμως για την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Μετασχηματισμένη η παραπάνω αναφερθείσα μορφή κοινωνικής αντίδρασης επαναλαμβάνεται σαν χιλιοπαιγμένο έργο εντός των θυρών ενός δικαστηρίου ( αν φτάσει φυσικά ως εκεί), που απαιτεί από το θύμα να αναπαράγει με κάθε λεπτομέρεια τη σκηνή του βιασμού, μια πρακτική που έχει καταγγελθεί ως δεύτερος βιασμός. Αλλά μάλλον πρέπει πλέον να μιλάμε για πολλαπλούς βιασμούς. Απ’ τη μεταφορά και εμπορία, στον εξαναγκασμό στην πορνεία, στους καθημερινούς βιασμούς σε κορμί και ψυχή από τους πελάτες. Η είδηση από το μακρινό Ιράν είναι ανατριχιαστική και ενδεικτική για τα εκεί καθεστώτα. Η είδηση από τη γειτονική μας Αμαλιάδα μια κακή στιγμή του βραδινού δελτίου.

Ακολουθώντας την ίδια γραμμή υποκρισίας οι ειδήσεις που καταφθάνουν από το μακρινό Γκουαντάναμο ή από τις φυλακές Αμπού Γκράιμπ περιγράφουν φρικιαστικά βασανιστήρια σε βάρος κρατουμένων. Ο μπάτσος της γειτονιάς μας (και η πρόταση διατυπώνεται με επίσης φρικώδη κυριολεξία) είναι ως ρόλος κοινωνικά απενοχοποιημένος (ενώ εγγενώς φέρει τη βία), δικαιωμένος μάλιστα όταν εκτελεί τα καθήκοντά του, τα οποία τελικά επεκτείνονται μέχρι τους βιασμούς αλλοδαπών και τα βασανιστήρια Αφγανών μεταναστών. Σε μια από τις περιπτώσεις βιασμού ανήλικων αλλοδαπών ο οίκος - κολαστήριο όπου συνέβησαν οι βιασμοί βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το αστυνομικό τμήμα, απόσταση κοντινή και σε πραγματικό επίπεδο (αφού η πλειοψηφία των μπάτσων ήταν πελάτες και οι ιδιοκτήτες του είχαν την κάλυψή τους) αλλά και σε συμβολικό.

Τα κορίτσια - θύματα που καταφέρνουν να δραπετεύσουν από τα κολαστήρια φτάνουν στη σαπίλα της αστικής δικαιοσύνης που δεν κρατά ούτε καν τα προσχήματα. Μετά από αναβολές δικών, εξαφανίσεις υπόπτων, μετά από τον εξευτελισμό των θυμάτων στο δικαστήριο με τις συνεχείς εξοντωτικές ερωτήσεις όπως προαναφέρθηκαν, τα σχόλια στη διάρκεια της διαδικασίας που καταδικάζουν το θύμα και όχι το θύτη και υπαινίσσονται τη συμμετοχή της κοπέλας στο έγκλημα γιατί διαφορετικά θα μπορούσε να το αποφύγει, οι αθωωτικές αποφάσεις για τους βιαστές επιβεβαιώνουν ότι το φαινόμενο δεν ανήκει στην παθολογία του συστήματος αλλά στην ίδια τη δομή του.

Πηγή: Ιστοσελίδα του «Black Out» http://www.blackout.gr/keimena/13

Ακράτας («Acratas», «Άναρχοι») 2

Αντιεξουσιαστικό ισπανικό κίνημα. Ιδρύθηκε τον Οκτώβριο 1967, ενώ δηλαδή διαρκούσε ακόμα η δικτατορία του Φράνκο, από τον φοιτητή του Πανεπιστήμιου Complutense της Μαδρίτης Αουγκουστίν Γκαρσία Κάλβο (Agustin Garcia Calvo), που εμπνεύστηκε από ανάλογα κινήματα διαμαρτυρίας εκείνης της εποχής στην ελεύθερη Ευρώπη.

Οι «Ακράτας», πολύ κοντά στους «Καταστασιακούς» (των οποίων μετέφρασαν και μοίρασαν πολλά βασικά θεωρητικά κείμενα) και τους αμερικανούς Yippies, στράφηκαν με «χάππενινγκς» και άλλες διαταρακτικές ή γελοιοποιητικές ενέργειες, τόσο ενάντια στους κρατούντες όσο και στην μαρξιστική Αριστερά, ιδίως μετά την απελευθέρωση του πεδίου δράσης τους έπειτα από την πτώση του Φρανκισμού.

Πηγή: Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια «Γνώσις» http://www.gnwsis.gr/

Ακράτας («Acratas», «Άναρχοι») 1

Αναρχικό βίαιο λατινοαμερικανικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα (1919 - 1936) γύρω από τον ποταμό Ρίο ντε λα Πλάτα της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Με αφορμή την απίστευτη βία που άσκησαν οι κρατούντες κατά απεργών του Μπουένος Άϋρες, οι «Ακράτας» προέβαιναν σε συστηματικές «απαλλοτριώσεις» των αγαθών των καταπιεστών («χρησιμοποίησαν τις ληστείες και την παραχάραξη νομισμάτων για τις ανάγκες του κινήματός τους, για να απελευθερώσουν τους φυλακισμένους συντρόφους τους, για να βοηθήσουν τις οικογένειες των καταδιωκόμενων», σημειώνει Οσβάλντο Μπάγιερ στο βιβλίο του «Οι Αναρχικοί Απαλλοτριωτές», εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος», Αθήνα, 2004).

Οι «Ακράτας» συνέχισαν τον βίαιο αγώνα τους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930, οπότε και επεκράτησαν στρατιωτικές δικτατορίες και στις δύο χώρες, οι οποίες φυσικά κτύπησαν ανελέητα τους λεγόμενους «απαλλοτριωτές». Οι περισσότεροι «Ακράτας» καταδικάστηκαν σε πολύχρονες φυλακίσεις ή εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.

Πηγή: Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια «Γνώσις» http://www.gnwsis.gr/

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Κατερίνα Γώγου: Η ΜΟΝΑΞΙΑ

«Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
ειναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γής - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γαντζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Γιά τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει».

Η Κατερίνα γεννήθηκε στην Αθήνα την 1η Ιουνίου στα 1940. Σπούδασε στη δραματική σχολή του Τάκη Μουζενίδη και στις σχολές χορού των Πράτσικα, Ζουρούδη και Βαρούτη. Εργάστηκε από μικρή ηλικία σε παιδικούς θεατρικούς θιάσους και στον κινηματογράφο, κυρίως σε ταινίες της Φίνος φιλμ. Όντας πνεύμα ανήσυχο όμως, δεν έμεινε εκεί.

Το αγοροκόριτσο του παλιού ελληνικού κινηματογράφου κυκλοφόρησε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το πρώτο της βιβλίο με τίτλο "Τρία κλικ αριστερά". Το ανέμελο κορίτσι του σελιλόιντ κραύγαζε κραυγή μεγάλη, ώριμη γυναίκα πια ηλικιακά και με το πρόσωπο της απελπισίας για δέρμα της. Άνθρωπος υπερκινητικός με μυαλό που δούλευε συνέχεια στο κόκκινο, γνώρισε από νωρίς την μέσα ήττα. Ίσως γι' αυτό η φωνή της βρήκε τέτοια απήχηση στη νεολαία της εποχής.
Ήταν ένα σώμα, που έζησε ξέφρενα σχεδόν τα πάντα κι ένα μυαλό που κάηκε τελικά από την ανημποριά του ν' αντιμετωπίσει το φονικό σύστημα αξιών της εποχής, που επέβαλλε τις ζωές - φωτοτυπίες. Έγινε μια τεράστια κραυγή, μια ηχώ απελπισίας, την οποία, εκείνα τα χρόνια τουλάχιστον, οικειοποιήθηκε κατά το πλείστον ο (ιδεολογικός) χώρος των Εξαρχείων.

Ο λόγος της είναι έξω από φόρμες και κυρίως έξω από τα όρια του κινούμενου, κατά των εποχών, ήθους. Ήταν ασυμβίβαστος. Η Κατερίνα, φωνάζει, βρίζει, κλαίει, ουρλιάζει, κομματιάζεται. Αυθεντική όπως ο πόνος. Απόλυτη, όπως το αδιέξοδο.

Το 1986, η Κατερίνα έλεγε: "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή. Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω. Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει από αυτό. Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά..."

Η Κατερίνα, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ελληνική ποίηση. Η αιώνια έφηβος, η οργισμένη, η πιο σπαρακτικά ραγισμένη φωνή της γενιάς της. Μια ποιήτρια που έγραφε για να μην εκραγεί, που είχε κάνει τον πόνο και το παράπονο στίχους, κι αυτοί οι στίχοι ήταν πάνω απ' όλα αληθινοί.

Όπως έχει ειπωθεί "Η Κατερίνα Γώγου έκανε ποίηση σε μια εποχή που οι άλλοι "ποιητές" έκαναν δημόσιες σχέσεις. Πάνω απ' όλα ήταν η ίδια ποίηση. Ανάμεσα σε χάπια, ποτά, σβησμένα τσιγάρα, φτωχογειτονιές, προδοσίες..."

Το σίγουρο είναι ότι η Κατερίνα ήταν ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, κάποια που δεν άντεχε όλο αυτό τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της, και έβγαζε ποιητικές κραυγές μπας και ξυπνήσουν οι χαρτοφυλακένιοι άνθρωποι. Οι κραυγές της δεν πήγαν χαμένες, αφού όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.Υπήρξε σύζυγος του σκηνοθέτη του κινηματογράφου Παύλου Τάσιου.Δεν της χαρίστηκε ούτε ο θάνατος. Τη βρήκαν στο δρόμο. Η τελευταία υπερβολική δόση (3 Οκτωβρίου του 1993). Από όλες τις προηγούμενες (πόνο, πείνα, απόγνωση, διωγμό) είχε γλυτώσει.
"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου ε;"
Πηγή: η ιστοσελίδα προς τιμή της http://gwgou.gr.gg/

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

CRASS

CRASS

Λεμπά Φίλιππος Φρασουά Ζοζέφ (Lebas Philippe Francois Joseph, 1765 - 1794)

Λεμπά Φίλιππος Φρασουά Ζοζέφ (Lebas Philippe Francois Joseph, Frevent , 4 Νοεμβρίου 1765 – Paris, 28 Ιουλίου 1794)
Δικηγόρος, υιός ενός ευκατάστατου συμβολαιογράφου από την περιοχή του Αρράς. Γαλανομάτης, όμορφος και επιβλητικός, ένθερμος επαναστάτης, μέλος των «Ορεινών» και υποστηρικτής της πολιτικής Αρετής, εξελέγη το 1792 βουλευτής της περιφέρειας του Καλαί (Calais), ψήφισε υπέρ της καρατόμησης του έκπτωτου μονάρχη Λουδοβίκου, έγινε μέλος της Επιτροπής Γενικής Ασφαλείας και ταξίδεψε πολλές φορές με τον φίλο του Σαιν Ζυστ (που είχε δεσμό με την αδελφή του Λεμπά Ενριέττα - Henriette Lebas) σε αποστολές στο μέτωπο για καλύτερη οργάνωση και εμψύχωση του στρατού, αλλά και για τον έλεγχο κάποιων εντεταλμένων αντιπροσώπων της Συμβατικής που είχαν προβεί σε ακρότητες (λχ. Ευγένιος Σνάϊντερ).
Υπήρξε αφοσιωμένος ροβεσπιερικός, νυμφεύθηκε την μία από τις δυο θυγατέρες του σπιτονοικοκύρη του Ροβεσπιέρου Μωρίς Ντυπλαί (Maurice Duplay), την Ελισαβέτα και θήτευσε ως πρώτος αρχηγός της περίφημης «Σχολής του Άρεως», η οποία ιδρύθηκε τον Ιούνιο του 1794 για την επαναστατική εκπαίδευση των αγοριών των πατριωτών. Ζήτησε ο ίδιος στις 9 Θερμιδόρ να συλληφθεί μαζί με τους συντρόφους του, με την προϋπόθεση απλώς να μπορέσει να αποχαιρετήσει την σύζυγό του (η οποία μέχρι που πέθανε αρνήθηκε να αποτάξει τους ροβεσπιερικούς, των οποίων τα πορτραίτα διακοσμούσαν πάντα τους τοίχους του σπιτιού της) και το νεογέννητο παιδί τους και αυτοπυροβολήθηκε λίγο πριν επανασυλληφθεί στο Δημαρχείο του Παρισιού, αφού προηγουμένως είχε δώσει ένα άλλο πιστόλι στον Ροβεσπιέρο, με το οποίο ανεπιτυχώς προσπάθησε ο τελευταίος εν μέσω πάλης να αυτοκτονήσει.
Ήταν μόλις 29 ετών. Το σώμα του ρίχτηκε στον ίδιο ασβεστόλακκο του νεκροταφείου του Errancis που εξαφάνισε και τα άλλα σώματα των καρατομημένων ροβεσπιερικών. Ο υιός του (1794 – 1860), που πήρε προς τιμή της μνήμης του το όνομά του (Philippe Lebas), υπήρξε διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Σορβόννης και πρόεδρος του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Τζων Ζερζάν: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΜΟΙΩΣΗ

(απόσπασμα από συνέντευξη του John Ζerzan που δόθηκε στην Αθήνα τον Μάϊο του 2002)

Eρώτηση: Το σημερινό σύστημα μπορεί να είναι ολοκληρωτικό, αλλά απ’ την άλλη μεριά είναι τόσο πολύμορφο και εκτεταμένο που μπορεί να ενσωματώνει πολύ εύκολα πλευρές του εναλλακτικού που δεν το ανταγωνίζονται.

Ζerzan: Εδώ υπάρχει μια πρόκληση και μια διχοτόμηση που έχει βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο. Δεν θέλω να ακουστώ πολύ αρνητικός, αλλά συμβαίνει εξαιρετικά συχνά το εξής: εκείνοι που ενδιαφέρονται για τη δημιουργία του εναλλακτικού δεν θέλουν απαραίτητα να είναι και αγωνιστές, όπως και αντίθετα, εκείνοι που αγωνίζονται δεν έχουν καμία όρεξη να κάνουν όλα τ’ άλλα (γελάει)... και σχεδόν κανένας δεν θέλει να τα κάνει και τα δύο. Φυσικά, για μένα η βασική ιδέα είναι να αντλείς δύναμη απ’ αυτά που δημιουργείς, για να μπορείς να επιτυγχάνεις και στον τομέα του αρνητικού.

Θυμάμαι στην δεκαετία του ’60 -γιατί την έζησα πολύ έντονα εκείνη την περίοδο- υπήρχε πραγματικά ένα τεράστιο εναλλακτικό ρεύμα. Αλλά ήταν τόσο παθητικό που νικήθηκε. Όταν τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν δεν υπήρχε κανείς να το υπερασπιστεί. Κανένας σχεδόν δεν αμύνθηκε και πήγαν όλοι να ζήσουν στην εξοχή, προτίμησαν να «επιστρέψουν στην φύση», αντί να πουν «αυτό που κάνουμε είναι μια αρχή, πρέπει να το υπερασπιστούμε, αλλιώς θα εξαφανιστεί!» Και εξαφανίστηκε... Είναι θλιβερό... Φυσικά δεν αποδεχτήκαμε για πάντα έναν τέτοιο διαχωρισμό, ότι δηλαδή πρέπει να κάνεις ή το ένα ή το άλλο, ότι πρέπει να διαλέξεις το ένα από τα δύο... θα ήταν τρομερό αν ίσχυε αυτό, δεν θα μπορούσαμε να πάμε και πολύ μακριά έτσι.

Σίγουρα υπάρχει σε κάποιον βαθμό και η αυταπάτη -απλώς νομίζω ότι σήμερα ισχύει λιγότερο από όσο παλιά, γιατί η πραγματικότητα δεν το επιτρέπει- πως τάχα δεν χρειάζεται πραγματικά να ανατρέψουμε, να νικήσουμε το σύστημα, πως τάχα μπορούμε απλώς να φτιάξουμε τον δικό μας κόσμο, και πως τάχα αυτός είναι ο αγώνας... Αλλά όπως είπε και ο Αντόρνο, «αν μπορούσαμε να φτιάξουμε τον καινούριο κόσμο μέσα στον παλαιό, τότε δεν θα χρειαζόμασταν την επανάσταση». Υπάρχουν όμως και κάποιοι που διατηρούν ψευδαισθήσεις, ή που απλώς βλέπουν έτσι τα πράγματα, δεν τους αρέσει και πολύ η ιδέα ότι μπορεί να καταλήξουν στην φυλακή. Μπορεί να μην το παραδέχονται αλλά με τη στάση τους λένε «εγώ θα κάτσω εδώ και θα αναπτύξω τους εναλλακτικούς μου τρόπους, δεν πρόκειται να κατέβω στον δρόμο ή να κάνω τίποτα άλλο, δεν θα είμαι εδώ όταν έρθουν οι μπάτσοι, δεν κάνω πράγματα που μπορεί να κατέληγα στην φυλακή». Ας μην υπερβάλλω όμως και σ’ αυτό το σημείο, γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που έχουν καταφέρει να τα συνδυάζουν όλα με παραδειγματικό τρόπο.

Πηγή: http://www.geocities.com/a_deltio/gr/deltzerz.htm

Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Ράτγκεμπ: Ο ΧΑΜΑΙΛΕΩΝ ΧΡΙΣΤΟΣ

«Το εμπορευματικό σύστημα από-ιεροποιεί και καταστρέφει το θρησκευτικό πνεύμα και γελοιοποιεί τα φετίχ του (Πάπας, Κοράνι, Βίβλος, Εσταυρωμένος…), αλλά συγχρόνως διατηρεί αυτό το πνεύμα σαν μία διαρκή προτροπή για να προτιμούν οι άνθρωποι την φαινομενικότητα αντί της πραγματικότητας, την λύπη αντί της ευχαρίστησης, το θέαμα αντί του βιώματος, την υποταγή αντί της ελευθερίας, το κυρίαρχο σύστημα αντί των επιθυμιών. Το Θέαμα αποτελεί την καινούργια θρησκεία και η κουλτούρα αποτελεί το κριτικό του πνεύμα.

Τα θρησκευτικά σύμβολα μαρτυρούν για την σταθερότητα της περιφρόνησης την οποία έδειχναν όλα τα ιεραρχικά καθεστώτα όλων των εποχών προς τους ανθρώπους. Ας πάρουμε ένα μόνο παράδειγμα, τον Χριστό:

Όντας στην πρώτη γραμμή των υποκαταστημάτων θείων προϊόντων, οι χριστιανικές εκκλησίες υιοθέτησαν κάτω από την πίεση της εμπορευματικής διαδικασίας μία διεστραμμένη επίδειξη, η οποία δεν θα τελειώσει παρά μόνο με την διαπαντός εξαφάνιση της διαφημιστικής της ετικέτας, που δεν είναι άλλη από τον χαμαιλέοντα Χριστό. Υιός θεού, υιός πόρνης, υιός παρθένας, δημιουργός άρτων και θαυμάτων, ομοφυλόφιλος και πουριτανός, πολιτικός «αγωνιστής» και μέλος της υπηρεσίας ασφαλείας, κατήγορος και κατηγορούμενος, δουλευτής και αστροναύτης, δεν υπάρχει κανένας ρόλος που να μην μπορεί να τον υποδυθεί αυτή η καταπληκτική μαριονέτα. Τον είδαμε σαν έμπορο της στέρησης, σαν διανομέα χαρίτων, σαν «αβράκωτο», σαν σοσιαλιστή, φασίστα, αντιφασίστα, σταλινικό. Υπήρξε σε όλα τα εμβλήματα, σε όλες τις σημαίες, σε κάθε αυτοεξευτελισμό, στις δύο πλευρές του ρόπαλου, στις περισσότερες θανατικές εκτελέσεις, όπου στέκει εξ ίσου καλά στο χέρι του δήμιου όσο και του μελλοθάνατου.

Έχει την τιμητική θέση του μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τις φυλακές, τα σχολεία, τα μπορντέλα, τους στρατώνες, τα πολυκαταστήματα, τις ζώνες του ανταρτοπόλεμου. Χρησίμευσε σαν δείκτης πορείας, σαν σκιάχτρο για να εξακολουθούν να αναπαύονται οι νεκροί εν ειρήνη και για να εξακολουθούν να μένουν γονατισμένοι οι ζωντανοί, χρησίμευσε σαν βασανιστήριο και σαν δίαιτα αδυνατίσματος και θα χρησιμεύσει και ως πλαστικός φαλλός όταν οι έμποροι της αγιοσύνης θα αποφασίσουν κάποτε να αποκαταστήσουν εμπορικά το αμάρτημα. Ταλαίπωρε Μωάμεθ, ταλαίπωρε Βούδα, ταλαίπωρε Κομφούκιε, θλιβεροί αντιπρόσωποι ανταγωνιστικών φιρμών χωρίς φαντασία και δυναμισμό, ο Χριστός κερδίζει σε όλα τα μέτωπα. Ο Ιησούς Χριστός, το σούπερ αφιόνι και ο σούπερ σταρ: όλες οι εικόνες του πουλημένου στον θεό, μέσα σε μια ρεκλάμα πώλησης του θεού».

Πηγή: Ratgeb, «Από την Άγρια Απεργία στην Γενικευμένη Αυτοδιεύθυνση»

Πέμπτη 3 Απριλίου 2008

Γκυ Ντεμπόρ: ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

(από το «Σχόλια επάνω στην Κοινωνία του Θεάματος»)

«Το πεδίο της Ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων θα συνέβαιναν εκ νέου: «κτήμα ες αεί», γράφει ο Θουκυδίδης. Με αυτό τον τρόπο η Ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφέρον να εξαλείψει το μέσο αποτίμησής της...»

«Όλοι οι ειδικοί είναι άνθρωποι του κράτους και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και δεν αναγνωρίζονται σαν τέτοιοι παρά μόνον εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Κάθε ειδικός υπηρετεί το αφεντικό του, διότι καθεμία απ’ τις παλιές δυνατότητες ανεξαρτησίας έχει σχεδόν εκμηδενιστεί απ’ τις συνθήκες οργάνωσης της σημερινής κοινωνίας. Ο ειδικός που υπηρετεί καλύτερα είναι ασφαλώς εκείνος που ψεύδεται...»

«Δεν υπάρχει τώρα πια κρίση, για την οποία να υπάρχει η εγγύηση μιας σχετικής ανεξαρτησίας, από μέρους εκείνων που αποτελούσαν τον επιστημονικό κόσμο. Από μέρους εκείνων, λόγου χάρη, που υπερηφανεύονταν άλλοτε για την ικανότητα τους για επαλήθευση, που τους επέτρεπε να προσεγγίζουν ό,τι αυτοί οι ίδιοι αποκαλούσαν αμερόληπτη ιστορία των πραγμάτων, ή τουλάχιστον να πιστεύουν πως άξιζε να γνωστοποιηθεί. Δεν υπάρχει καν αδιαμφισβήτητη βιβλιογραφική αλήθεια, και οι περιλήψεις που έχουν καταχωρηθεί με την βοήθεια της πληροφορικής στις καρτελοθήκες των εθνικών βιβλιοθηκών θα σβήσουν ακόμα περισσότερο τα ίχνη της. Είναι να τα χάνει κανείς αναλογιζόμενος τι ήταν κάποτε οι δικαστές, οι γιατροί, οι ιστορικοί και τα επιτακτικά καθήκοντα που έθεταν συχνά στον εαυτό τους μέσα στα όρια των αρμοδιοτήτων τους: οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο στην εποχή τους παρά στον πατέρα τους...»

«Η δυαδική γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών αποτελεί επίσης μια ακαταμάχητη προτροπή να δεχόμαστε ανά πάσα στιγμή, αναντίρρητα, αυτό που έχει προγραμματιστεί σύμφωνα με την βούληση κάποιου άλλου, και που παρουσιάζεται σαν η άχρονη πηγή μιας ανώτερης, αμερόληπτης και τέλειας λογικής. Τι κέρδος σε ταχύτητα και σε λεξιλόγιο προκείμένου να κρίνεις τα πάντα!»

«Δεν είναι επομένως παράξενο που οι μαθητές, απ’ την παιδική τους ηλικία, ξεκινούν χωρίς δυσκολίες και με ενθουσιασμό απ’ την Απόλυτη Γνώση της πληροφορικής, ενώ αγνοούν όλο και περισσότερο την ανάγνωση, που απαιτεί αληθινή κρίση σε όλη την έκταση του κειμένου κι επιπλέον είναι η μόνη που μπορεί να διευκολύνει την πρόσβαση στην τεράστια προθεαματική ανθρώπινη εμπειρία. Διότι η συζήτηση σχεδόν πέθανε, και σε λίγο θα πεθάνουν και πολλοί από εκείνους που ήξεραν να μιλάνε. Το άτομο, που αυτή η άγονη θεαματική σκέψη το έχει σημαδέψει πιο βαθιά απ’ οποιοδήποτε άλλο στοιχείο της διαμόρφωσής του, τίθεται έτσι εξαρχής στην υπηρεσία της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, ενώ η υποκειμενική του πρόθεση μπορεί να ήταν εντελώς αντίθετη με μια τέτοια κατάληξη. Στην ουσία, θα μεταχειριστεί την γλώσσα του Θεάματος, γιατί απλώς αυτή είναι η μόνη που του είναι οικεία: αυτή με την οποία του έμαθαν να μιλάει. Αναμφίβολα θα επιδιώξει να φανεί εχθρός της ρητορικής του Θεάματος, αλλά θα χρησιμοποιήσει το συντακτικό του. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα σημεία της επιτυχίας που έχει σημειώσει η θεαματική κυριαρχία. Η τόσο γρήγορη εξαφάνιση του προϋπάρχοντος λεξιλογίου δεν είναι παρά μια στιγμή αυτής της επιχείρησης. Αυτήν εξυπηρετεί...»

«Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η ιστορία εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζί με την δημοκρατία. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι χάθηκε απ’ τον κόσμο μαζί με την τελευταία...»